Yeni arkadaş?

Kampa geleli daha bir saat bile olmamıştı ki kardeşlerimden azarı yemiş ve o sinirle kulübemden çıkmıştım. Tamam kardeşlerim haklı olabilir, bana kızarlardı ama bu kadar da abartmamaları lazımdı değil mi? Ne de olsa keyfim için kaçmamıştım kamptan. Annemin verdiği ve gizli tutmamı istediği o görev herkesi bana karşı yapmıştı. Şimdi ne olacaktı? Hepsiyle böyle kavgalı bir şekilde mi devam edecektim hayatıma? Sinirle gözlerimi aydınlık gökyüzüne diktim ve kısık sesle -ama sinirli bir tonda- "İşte başardın anne kardeşlerimle aram bozuldu." dedim ve ilerlemeye devam ettim. Kamp meydanına geldiğimde etrafıma bakındım. Ne kadar zamandır buradan uzaktaydım? 1 ay yada 3 ay? Hayır, tamı tamına 1 sene uzak kalmıştım buradan. Ah! Ne kadarda çok özlemiştim burayı. Ama o kadar çok değişmişti, daha doğrusu o kadar çok yeni kişi gelmişti ki buraya birden kendimi yalnız hissediyordum burada. Aslında gayet normal bir şeydi bu, benim gibi birden kaybolan birinin böyle hissetmesi çok (!) normaldi.

Derin nefes alıp kendime gelmeye çalıştım. En azından görevi tamamlayarak kampa gelmeyi başarmıştım, her şey zamanla düzelebilirdi.En azından ben öyle umuyordum. Kamp meydanına göz atıp bulduğum tek boş banka doğru hızla ilerlemeye başladım. Bankın yanına gelmiş oturacakken başka bir kız hızla gelip oturdu. Bir an şaşırsam da ardından gözlerimi kıza dikerek kaymasını işaret ettim ama kız bunun hiç farkındaymış gibi gözükmüyordu. İç çektim ve hafifçe öksürerek "Kayarsan bende oturmayı planlıyorum" dedim ve kızın gözlerini bana diktiğinde o an ne düşündüğünü cidden çok merak ettim.

Her geçen gün kamptaki melez sayısı artıyordu. Bu her geçen gün uğraşmam gereken, sinirlerimi bozan melezler demekti. Etrafa küfürler savurarak ilerlerken gerçekten kampta istediği gibi birçok düşmanının olduğunu görmüştü. Bunu bakışlarından anlamak mümkündü zaten. ''Her şey olması gerektiği gibi.'' dedik Amanda sessizce. Kendi kendine konuşmayı pek severdi. Kampta birçok kişinin ondan korkuyor oluşu onun keyfini yerine getiriyordu. Tam şu anda sataşacak birilerini ararken kamp meydanında boş bir banka oturmuştu. Yanında ona dik dik bakan bir kızın olduğunu fark etmişti ancak konuşması için bekliyordu. Öyle dik dik baktıktan sonra hiç bir şey söylemeden uzaklaşırsa arkasından büyük bir kahkaha atacaktı. "Kayarsan bende oturmayı planlıyorum." dedi kız. Kim olduğunu hatırlamıyordu bu kızın. Zaten pek mühim de değildi kim olduğu. Yüzünde sivri bir gülümseme oluşurken ''Sen planlıyorsun, ben değil.'' dedi Amanda. Al sana bir düşman daha geçirdi içinden. Bazen gerçekten düşünüyordu bunu. Neden herkesle düşman olma gibi bir çaba içerisindeydi ki? Ne gerek vardı böyle bir şeye? Yalnız kalmayı seviyordu, ancak arkadaşları olsa da istediği zaman yalnız kalabilirdi. Bu tür şeylere pek gerek olmadığını bildiği halde bir türlü kampa alışamamış olmanın verdiği duygu nedeniyle böyleydi belki de. Dört yıldır burada olmasına karşın yalnızca dostum diyebileceği iki kişi vardı. İki Athena çocuğu. Düşüncelerinden sıyrılırken kızın gözlerinin içine sert bir şekilde bakmayı da ihmal etmiyordu Amanda. Kız ne diyecekti şimdi? Merakla gelecek olan yanıtı bekliyordu.

Ah al başına bir bela daha. Bu kampta sinirle bakan ve düşman arayan ne kadarda çok insan olmuştu böyle? Eski dostlarımı görememenin verdiği bir üzüntü vardı zaten içimde, şimdi de bir de böyleleriyle uğraşamayacaktım. Kızın sinirle bakan gözlerine aynı şekilde dik dik baktıktan sonra gözlerimi çevirerek bir şeyler düşünmeye başladım. Böylelerine izin vermezdim, ya doğru düzgün davranmayı öğreneceklerdi yada ciddi bir neden bulup tartışacaklardı. Kimse yüzünden başımı eğip kulübeme gidecek biri değildim bunu kızda anlayacaktı. Kız merakla bana bakarken bende zayıf olmamdan faydalanarak boş kalan kısma oturmayı becerdim ve ardından sırıtarak kıza döndüm. Kız zorla yana kaymasının ardından önce şaşkın, sonra da kızgın gözlerle bakarken ben ise sadece ona gülümseyerek karşılık verdim. "Ben planlarımı uygulamayı severim." dedim gülümsemem büyürken. Kızın bakışlarından daha ne olduğunu çözemesem de Ares yada Hades kızına benzediği bir gerçekti. Bu kampta onlar kadar daha tanışmadan sinir davranan pek melez olduğunu bilmiyordu. Kız tam gözlerini çevirip yine sinir bir laf edeceği sırada "Bu arada ben Cornelia, sen pek tanışmak yerine kavga etmeyi tercih ediyormuş gibi görünsen de söyleyesim geldi." dedim ve hafif rüzgarın esintisini hissederek rahatladım. Şimdi başka taraflara baksam da kızdan gelecek tepkiyi merakla bekliyordum. Acaba kavga etmeye mi başlayacaktık?

Şimdiye kadar doğru düzgün dostu hiç olmamıştı. Bunun asıl sebebi yine kendisiydi. Yalnızlığı seviyordu, insanları üzmek, canlarını yakmak, onlarla dalga geçerek eğlenmek ona zevk veriyordu. Belli ki bu huyunu babasından almıştı. Çoğu konuda vicdansız derlerdi ona, babası gibi. Birini gözünü kırpmadan acımasızca öldürebilirdi veya sevdikleri için her şeyi yapardı. Bu özelliğiyle de kendiyle gurur duyuyordu. Sürekli ağlayıp sızlayan Afrodit çocuklarından biri olmadığı için şükrediyordu her gün. "Ben planlarımı uygulamayı severim." diyerek hızla oturmuştu kız. amanda düşüncelere daldığı için kızı unutmuştu bile, kendince karakter analizi yapıyordu yine. Birde pişkin pişkin gülümsüyordu kız. Tatlı olduğunu falan mı sanıyordu bu? Amanda'yı tanımadığı belli oluyordu. Tam konuşmaya başlayacaktı ki "Bu arada ben Cornelia, sen pek tanışmak yerine kavga etmeyi tercih ediyormuş gibi görünsen de söyleyesim geldi." dedi kız. Merakla etrafa bakınırken Amanda'dan bir cevap bekliyor gibi hali vardı. Zaten ağzının payını da verecekti. ''Tanışmak istiyor olsaydım adını sorardım. Eğer benimle uğraşmak istemiyorsan bas git.'' dedi sert bir sesle. Etraftaki birkaç melezin onları izlediği aşikardı. Amanda'nın yeni kurbanı diye düşünüyorlardı belki de. Bu kız kimin çocuğuydu Zeus aşkına?

Evet tam da tahmin ettiği gibiydi kız. Lia birden bire onunla uğraşma hissi içinde daha da büyüdü. Bu kız kendini ne kadar sert sansa ve kendisinin bundan korkup kaçacağını düşünse de bunun doğru olmadığını ona gösterecekti. Bu yaşına kadar çoğu kişiye kafa tutmuş ve asla geri çekilmemişti. Böyle bir durumda neden ondan korkmasını bekliyordu ki? Kızı süzerken acaba kaprisli, sinirli ve gösteriş meraklısı olma dışında başka bir iyi huyu da var mı diye düşünmeden edemedi. Kız çoğu kişiye korkutucu gözükse de Lia'yı korkutmamış aksine merakını uyandırmıştı. Bu zamana kadar hep nerede tuhaf insanlar varsa onları çektiği için Lia bu duruma zaten çoktan alışmıştı. On bir yaşından beri bu kampta o kadar çok kişi görmesine rağmen kendini kimseye ezdirmemişti ve mantıklı konuşan tanrı(ça)lar dışında da kimseyi dinlememişti. Sonunda Lia kıza dönerek gözlerini kısıp "Pardon senin normal biri olduğunu düşünmek istemem hataydı haklısın." dedi ve kızın birden afallamış olduğunu fark etse de devam etti. "Ayrıca kimse bana ne yapacağımı söyleyemez, ben gitmiyorum çok istiyorsan sen gidebilirsin. Ve benim her melez gibi çekilip gideceğimi sanma eğer çok gerekiyorsa seninle uğraşırım da." dedi ve etrafındaki melezlere baktı. Ortam gittikçe kalabalıklaşıyor ve gözler bankta oturup tartışan iki kıza çevriliyordu. Kimse onların başına korkudan toplanmasa da ne olacağını merak ettikleri belliydi. Lia da cidden bu olayın sonunu merak ediyordu. Zaten kızgındı sinirini bu kızdan çıkarmak için can attığı bile söylenebilirdi.