Farklı bir yer

Konu: Farklı bir yer Salı Kas. 08, 2011 11:20 pm

Ter kokan, eski model arabanın içinde sağa sola sallanıp duruyordu Adialy. Yolculuğun başında buna aldırış etmemeye çalışıyordu ama 1 saat geçtiği için bu iyice katlanılmaz bir hal almıştı. Zaten araba her an duracakmış gibi görünüyordu, Adialy bir dakika daha oturmaktansa gidecekleri yere yürümeyi tercih ederdi. Ama bunu babasına bir türlü söyleyemiyordu. Ağzını açtığı anda ter kokusunun ağzından içeri gireceğini biliyordu. Kapıdaki kolu çevirerek pencereyi sonuna kadar açtı ve derin bir nefes aldı. Babasının yanında olgun gibi davranmalı ve şikayet etmemeliydi. Hatta nereye gittiklerini bile sormamalıydı. Aslında bunu deli gibi merak ediyordu, çünkü evlerinden çok uzağa gelmişlerdi. New York'un alışık olduğu apartmanlarla dolu gri ortamını geride bırakıp Aredhel'in denizi görebildiği, yemyeşil bir ortama gelmişlerdi. Adialy o anda buraya resmen aşık olmuş gibi hissetti. Sonunda araba durdu ve azap dolu yolculukları sona erdi. Babasının yakın bir dostu olan Jon'a aitti bu araba. Onları buraya kadar da o getirmişti zaten. Babası kızıyla beraber farklı bir eve çıkalı 10 yıl olmasına rağmen hala durumları pek iyi değildi. Bu yüzden babası kendi arabasını satmıştı. Adialy, babası ona belli etmemeye çalışsa da onun bu durumunun farkındaydı. Babası Jon'a bir dakika beklemesini işaret etti ve elini kızının sırtına koyup birkaç adım yürüttü onu. Adialy'nin yeşillik ve deniz dışında görebildiği tek şey tam önlerinde olan bir çam ağacıydı. Adialy çam ağaçlarına bayılırdı. Aslında bir bütün olarak ağaçlara bayılırdı. Onların gövdelerinin şekillerini incelemek bile çok hoşuna giderdi. Sonunda babasında daha ilk baştan sorması gereken soruyu sordu. "Baba, niye buradayız?" dedi incecik sesiyle. Babası mavi gözleriyle kızına baktı. Gerçekleri ona nasıl anlatabilirdi? "Hayatım. Nasıl diyeceğimi bilemiyorum." Babası oldukça düşünceli görünüyordu. Adialy başını kaldırıp ona baktı. Babası hiçbir zaman o bir şey sorduğunda cevap verememezlik yapmazdı. Acı da olsa gerçekleri söylerdi. "Şunu bilmen yeterli. Yazın buraya geleceksin sadece, annenin yakınında olmak için. Burası annenin yanı. Anladın mı Adialy?" Adialy'nin kafası karışmıştı. Babası hayatı boyunca annesinden bahsetmekten hep kaçınmıştı. Öyle ki Adialy kreşe gidip de arkadaşlarının iki ebeveyni olduğunu görene kadar herkesin bir tek babası var sanıyordu. Babasına ne zaman onun annesinin nerede olduğunu sorsa babası cevap vermek yerine ya başını çeviriyordu ya da onu duymamış gibi yapıyordu. Adialy bazen babasının gözlerinin bile yaşardığını görürdü, bu yüzden çok da sormazdı. "Annem mi? Gerçekten mi?" Kızın gözleri hayretle açılmıştı. Babası başını salladı. Adialy için bu yeterli oldu. Babası onun eline çoktan hazırladığı bavulunu tutuştururken Adialy ağaca doğru birkaç adım attı. Babası bir şeyler daha dedi ama kız onu duymuyordu bile. Sadece "Yakında görüşeceğiz." dediğini ve onu anlından öptüğünü hissetti.

********

Bundan birkaç saat sonra kız elinde kahverengi, eski bavuluyla hiç bilmediği bir kulübede, bir zamanlar kimleri ağırlamış olan yatakta öylece oturuyordu. Annesi ve kamp hakkındaki bu kadar gerçeği öğrenmek ona biraz fazla gelmişti. Hayalgücü geniş bir kız olarak bunlara inanmakta zorluk çekmemişti tabii ki, ama bu kadar şey ona ağır gelmişti. Onun gibi olanların buraya gelmek için ne zorluklar yaşadığını öğrendikten sonra, ona ve babasına bir şey olmadığı için tanrıya -yani Zeus'a, hala bu işe alışamamıştı- şükretmişti. Bavulunu yatağın yanına bıraktı ve sonra, kahverengi kısa saç örgülerini bile çözmeden yatağın üzerine kıvrılıp uyuyakaldı.