Big Mac Yerine Canavar Sipariş Ediyoruz

Biz melezlerin de haklarının olması konusunda grev yapmak üzereydim. Bir yandan kana susamış canavarlarla savaşırken bir yandan da kulübeyi temiz tutmalı, derslere katılmalı, yeni gelen kardeşlerime kampın işleyişini anlatmam gerekiyordu. Üstelik bunları yaparken kafayı sıyırmamalıydım. Bu yüzden arada sırada biz melezler bir araya gelip kafa dinlemeye çalışırdık. Benim de acilen öyle birine ihtiyacım vardı. Kulübemdekileri oyalamak istemediğim için -bayrak kapmaca yaklaşıyordu ve kazanmazsak neler yapacağımı tahmin ediyorlardı- başka bir kulübeden birini kafalamalıydım. Dışarı çıkıp geleni geçeni izlemeye başladığım anda karşıma Lia çıktı. Onunla uzun zamandır konuşmamıştım, eskiden çok yakındık ve birkaç gündür başımızı kaşıyamayacak kadar meşgul olduğumuz için görüşemiyorduk. Hemen önüne atladım ve daha tepki vermesine fırsat vermeden "Hey Corn, yakında aşırı yüklemeden çökmek üzereyim. Eğer işin yoksa New York'a gidip McDonalds'ta tıkınalım mı?" dedim. Normalde hiç böyle konuşmadığım için Cornelia şaşkınlığını gizleyemedi, ya da gizlemeye çalışmadı bile. Fakat o da benimle aynı durumda olduğu için önerime sıcak bakacak olmasını umuyordum. Bir an düşündükten sonra "Tabi, neden olmasın. Ama önce kulübeye gidip daha rahat şeyler giymeliyim." dedi. Ben de hızlıca kafamı salladım ve "On beş dakika içinde pegasus ahırlarında buluşalım." dedim. Ardından kulübeme girip üzerimdekileri değiştirsem mi diye düşünmeye başladım. Sonunda tembelliğim ağır bastı ve bundan vazgeçtim. Fakat mızrağımı yanıma almaya karar verdim. Son zamanlarda çok fazla canavar yeryüzüne gelmeye başlamıştı. Bir Hephaistos ve bir Athena melezi her an tehlikede oluyordu malesef. Ayrıca mızrağımla Lia'ya hava atmak istiyordum. Henüz beş dakika geçmiş olmasına rağmen pegasus ahırlarına gittim ve H2309'un ne durumda olduğunu kontrol ettim. Yağ vermek gerekiyor muydu bu hayvana? Omuz silktim ve konuşmayı denedim. Bir anda kafamın içinde bir ses "Ben köpükten yapılmadım dostum, çelikten yapıldım ve bu pire torbalarından daha zeki olduğum da kesin." dedi. Bu beygiri sevmeye başlamıştım. Yanına yaklaşıp "Hemen köpürme bakalım, sana yeni yeni alışıyorum. Yağa filan ihtiyacın yok değil mi?" dedim. Bana saldıracak gibi bakmasından bunun yanlış bir hamle olduğunu çıkardım. Bu sırada ahırın kapısı açıldı ve Cornelia içeri girdi. Kendi pegasusunu hazırlaması bitince yanına gittim ve the beygirime bakışları kahkaha atmamı sağladı. Ona durumu açıkladıktan sonra pegasusuna daha bir sevgiyle sarıldı. Ardından birlikte gökyüzüne kalktık. Yolda genelde onunla dalga geçtim, o da bunları savuşturup benimle dalga geçti.

Teo'nun bu önerisine hayır diyememiştim. O kadar çok işim olmasına rağmen Teo tam zamanında yakalıyordu ki beni onunla gitmeyi seve seve kabul ediyordum. Yine birkaç gündür bu yoğunluk yüzünden Teo'yla konuşamamış ve eksikliğini fark etmiştim. Ama benim canım (!) arkadaşım sağ olsun hiç değişmediğini belli edercesine benimle uğraşmaya başladı. Gök yüzünde New York'a doğru giderken belinden çıkardığı kılıcı bana göstererek "Bu nasıl Corn? Daha yeni düzelttim ve eskisinden çok daha iyi oldu." diyerek sırıttı. Ah yine başlıyoruz! diye düşünüp gözlerimi devirerek elimi kılıcı almak üzere uzattım. Teo kılıcı verdiğinde sanki kılıcıyla gurur duyuyor gibiydi. Kılıcını inceledikten sonra gerçekten de harika olduğuna karar vermeme rağmen her zamanki cadılığımı yaparak kılıcı ona uzatıp "Aslında eskisinden bir farkı yok, sadece azıcık (!) daha parlak, keskinliği bile değişmemiş." derken içimden gülüyordum. Yalan söylemeyi pek beceremesem de Teo'yu kızdırmak için elimden geleni yapıyordum. Ardından onun konuşmasına izin vermeyerek yeni hançerimi belimden çıkararak Teo'ya gözüne sokarcasına gösterip ona doğru uzattım. "Bu nasıl peki? Daha yeni hediye edildi de bana." dedim ve sırıttım. Evet, kesinlikle bizi dışarıdan gören deli derdi ama ben Teo'yla bu atışmalarımızı çok seviyordum. Hançeri ona uzattıktan sonra etrafıma bakındım. New York'a geldiğimizi fark ederek gülümsedim ve McDonalds'a az kaldığını söylediğimde Teo'nun bana cevap vereceğini fark ettim. Ardından kılıcımı geri alarak Teo'nun cevabını beklerken inişe geçen pegasuslarımıza gözlerimi çevirdim.

Lia'nın hançerine diyebileceğim çok şey varken nedense ağzımdan çıkan şey "Bu hançerle ancak iki milimetre ötendeki birini öldürebilirsin canım, dikkat et." oldu. Haliyle Cornelia sadece gözlerini devirerek cevap verdi. Bu sırada yere oldukça yaklaşmıştık ve H2309 nereye iniş yapması gerektiğini soruyordu. Bir pegasusu bu çılgın şehirde nereye bırakabilirdim? Tabi ki bir otoparka! Lia'ya inmemiz gereken yeri gösterdim ve kafasını tamam anlamında salladı. Bunun ona garip gelmesini beklerdim, ama sanırım New York'ta buradan daha güvenli bir yer bulamayacağımızı biliyordu. Otoparktan çıkarken görevli bizi durdurdu ve "Siz ne zaman girdiniz buraya?" diye sordu. Bir an Lia ile bakıştıktan sonra "Motorumda bir şey unutmuşum da, onu almaya geldik." dedim. Bu sırada parmağımla H2309'u gösterdim ve Sis'in işe yaramasını umdum. Görevli kafası karışmış bir şekilde kafa sallayınca hemen oradan sıvıştık. Birkaç metre yürüdükten sonra görmeye alışık olduğum kalabalık McDonalds'a girdik. Uzun bir kuyruk, vızıldayan çocuklar ve eğlendiklerini herkese göstermek için bağıra çağıra gülen ergenlerin arasından geçip bir sıraya girdik. Lia'ya dönüp "Ben genelde Burger King'ten yemek alıyorum, buradaki menüler hakkında hiçbir fikrim yok." dedim. Bana bir ucubeymişim gibi baktı ve "Sen en iyisi Big Mac al, o koca mideni ancak susturabilir." dedi. Buna alınmam gerekiyordu sanırım, ama hiç alınmadım, çünkü haklıydı. Yirmi kişilik bir aileyi doyuracak kadar yemek alan çift de kuyruğu terk edince nihayet sıra bize geldi. Görevli 'hadisene be adam' der gibi bakınca telaşla "Ben bir Big Mac istiyorum. En büyük boy olsun." dedim. Lia ezberlediği repliğini bir anda söyledi ve tek anladığım şey kolasını buzsuz istediği oldu. Ardından görevlilerin arkada ineği beslemesine, kesmesine, eti hazırlamalarına ve iki ekmeğin arasına koymasına yetecek kadar uzun bir süre geçti. Nihayet hamburgerlerimizi aldığımızda Lia öfkeli halimden korkmuş gibiydi. Bana "Sakinleşmen için cam kenarına oturalım, sokaktan geçenlere laf atarız." dedi. Bir Athena kızına göre gayet eğlenceli bir fikirdi bu, seve seve kabul ettim. Oturup patates kızartmamdan otlanmaya başladım ve Lia ile önce Kamp'taki avanakları konuştuk, ardından bayrak kapmaca üzerine stratejilerden bahsettik. Artık hamburgerime geçmem gerekiyor diye düşündüm ve ketçap her tarafıma bulaşırken bir ısırık almayı başardım. Fakat kafamı kaldırdığımda kapıdan içeri iki harika kadın girdi. Güzellik konusunda birbirleriyle yarışabilecek kadar harikaydılar. Lia'yı alttan dürterek "Hey Corn, şunlardan birini bana ayarlarsan bir ömür boyu kölen olurum." dedi. Lia hemen kafasını çevirdi ve fıstıkları görünce "Aman Tanrılarım, Empusaların burada ne işi var?" dedi.

Birden bire Teo'nun dediği güzeller yerinde Empusaları görünce gözleri istemsiz olarak açıldı. Teo nasıl sisin bu kadar etkisine kapılmıştı anlamamıştı. Teo'nun hala yerinde durup şaşkın halde baktığına görünce iç çekerek "Dostum bak bunlar güzeller değil Empusalar ve yeni öğle yemeğin." dedim ve tepsisini işaret ettim. Teo bunun üzerine sıkıntıyla iç çekti ve "Empusalar sorun değil de ben yine aç kaldım ya." diye söylenerek kılıcını belinden çıkardı. Aynı şekilde belimden hançerimi çıkarırken savunma pozisyonuna geçtim. İnsanların bize deliymişiz gibi baktıklarını görünce bizi nasıl gördüklerini merak etmeden duramadım. Acaba dışarıdan elinde silah olan iki saf çocukların kıza saldırısı gibi mi gözüküyordu? Bu durumları hiçbir zaman tam olarak nasıl gözüktüğümüzü bilemesem de, en azından insanların akıllarını kullanıp dışarı kaçmalarını gördüm ve sevindim. Onlara zarar gelsin istemezdim ne de olsa. İnsanlar kapıdan fırlarken Empusalar gayet hızlı bir şekilde bize doğru geldiğini fark ettim ve kendime geldim. Teo'nun savaşmaya başladığını o zamana kadar fark etmemiştim bile. Hızla Empusalardan birine saldırdım ve onu Teo'nun başından alarak onunla savaşmaya başladım ve o an anladım ki hançer cidden bana göre bir saldırı aracı değildi. Her ne kadar güzel kullanabilsem de kılıçta daha rahattım. İç çektim ve Empusa'ya hançeri fırlattığım anda "Ne durumdasın Corn?" diyen Teo'nun sesini duydum ve olabildiğince hızlı bir şekilde Empusadan kurtularak hançerimi vücudundan çıkartıp tekrar sapladım. Empusa'nın ölmesine az kaldığını anlamam zor değildi, yaklaşık yedi senedir bu kampta olup görevden göreve koşunca, zamanla canavarları da tanır olmuştuk. "Ben gayet iyiyim." dedim ve Empusa'yı öldürüo Teo'ya döndüğümde onun diğer Empusa'yı çoktan öldürdüğünü fark ettim. "Bu kadarlar mıydı yani?" derken dalga geçerceseine ikimizinde içinden sonunda bitti dediğimizi biliyordum. Evet, canavarlar bitmişti ama biz yine aç kalmıştık.

Yemeğimin yerinde yeller estiğini fark ettiğim zaman daha fazla Empusa'nın gelmesini diledim. Madem aç kalmıştım, tam anlamıyla bir macera yaşayıp açlığımı unutmalıydım. Bir süre özlemle kapıya baktım fakat ne gelen vardı, ne de giden. Hayal kırıklığına uğramış bir şekilde Lia'ya döndüm ve "Sanırım bugünlük maceramız burada sona erdi. En iyisi çıkalım şuradan, biraz New York'ta dolaşırız." dedim. O da olur anlamında kafasını salladı ve birlikte dışarı çıktık. Daha birkaç adım atmıştık ki arkamızdan bir ses "Melesslerrr, tase kannn..." dedi. Anında arkamı döndüm ve iki Empusa'nın daha peşimize takılmış olduğunu görerek savaş çığlıkları atmaya başladım. Mızrağımı elimle döndürmeye başladım. Cornelia da hançerini çıkarmıştı, ama pek hevesli durmuyordu. Bu nedenle gardımı düşürdüm ve Empusaların yaklaştığını fark edemedim. Eşek bacağını tam dizime indirdiği için hareket yeteneğimi birkaç dakikalığına kaybettim. Fakat mızrağım yeterince uzun olduğu için bana yaklaşmalarını önleyebiliyordum. Lia ise benim halimi görünce telaşa düşmüştü ve ne yapacağını bilemez bir şekilde hamleler yapıyorlardı. Bunun üzerine acıyı göze alarak bir adım attım ve Lia'ya empusayı vurmasını işaret ettim. Bu hamle başarısız olmuştu, ama empusa kaçmaya çalışırken mızrağımı sapladım ve yok olmasını sağladım. Dahası toz olup Tartarus'un dibine gitmesini sağlamıştım. Bir anda ego tatmini yaşadım ve gözlerimden yaşlar çıkarak bir adım daha attım. Mızrağımı empusaya fırlattım, ama empusa basit bir hamleyle kurtulmayı başardı. Bu sefer de Lia fırsattan istifade ederek onu yok etti. Canavarların en kötü özellikleri buydu işte, hiçbir olaydan ders çıkaramıyorlardı. Lia mızrağımı getirdi ve "Nasılsın, yürüyebilecek misin?" dedi. Ben de "Biraz yavaş yürürüm ama gidebilirim. Hem pegasuslarımıza varırsak işimiz kolay." dedim. Ardından birlikte pegasuslarımızı "park ettiğimiz" otoparka doğru savsak savsak yürümeye başladık. Oraya vardığımızda H2309 benimle dalga geçmeye başladı. Ona çenesini kapatmasını söyledim. O da cevap olarak "O zaman sana annenin seni çağırdığını hatırlatmayacağım." dedi. Gerçekten zeki bir beygirdi bu hayvan. Ona bakıp sırıttım ve Lia'ya dönüp "Hey Corn, pegasusum söyleyince aklıma geldi, bugün annemi ziyarete gitmem gerekiyor." dedim. Lia şaşırmış bir şekilde bir bana bir H2309'a baktı, daha sonra Athena çocuğu zekasını kullanarak aramızdaki bağın nedenini çözdü. Orada vedalaştık ve kendimize dikkat etmemiz gerektiğini söyleyerek pegasuslarımızın üstüne çıktık.


Rol oyunu bitmiştir.